Με βάση τον ορισμό που δίνει η Διεθνής Ένωση για την Προστασία της Φύσης [International Union for the Conservation of Nature (IUCN)] στις Προστατευόμενες Περιοχές, ως Θαλάσσιες Προστατευόμενες Περιοχές μπορούμε να ορίσουμε τις αναγνωρισμένες και σαφώς καθορισμένες θαλάσσιες εκτάσεις, οι οποίες υπόκεινται σε διαχείριση μέσω νομικών ή άλλων αποτελεσματικών μέσων, ώστε να επιτευχθεί η μακροπρόθεσμη διατήρηση και προστασία της φύσης με τις συναφείς οικοσυστημικές υπηρεσίες και πολιτιστικές αξίες.
H διεθνής εμπειρία αλλά και καλά παραδείγματα Θαλάσσιων Προστατευόμενων Περιοχών στη χώρα μας, όπως το Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο Αλοννήσου Β. Σποράδων και το Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο Ζακύνθου, έχουν δείξει ότι προσφέρουν σημαντική προστασία σε απειλούμενα είδη (φώκιες, θαλάσσιες χελώνες, κ.ά.) και ευάλωτους οικοτόπους, συνεισφέρουν καθοριστικά στην ανάκαμψη των ιχθυαποθεμάτων και συμβάλλουν στη διασύνδεση της τοπικής κοινωνίας με το φυσικό της κεφάλαιο και στην προώθηση βιώσιμων μοντέλων ανάπτυξης στις περιοχές αυτές. Το ειδικό καθεστώς προστασίας που τις διέπει, τις καθιστά αναπόσπαστο κομμάτι της διεθνούς περιβαλλοντικής ατζέντας, γι’ αυτό και η παγκόσμια κοινότητα έχει δεσμευτεί να αυξήσει τις θαλάσσιες προστατευόμενες περιοχές, μέχρι το τέλος του 2020.
Αντίστοιχα και στην Ελλάδα, με την KYA-50743-2017 επεκτάθηκε σημαντικά το Δίκτυο Natura και αυξήθηκαν οι θαλάσσιες προστατευόμενες περιοχές. Παρόλα αυτά, η ουσιαστική και, με άξονα την επιτέλεση του σκοπού τους, διαχείριση των θαλάσσιων προστατευόμενων περιοχών εξακολουθεί να αποτελεί ένα μεγάλο στοίχημα. Είναι σημαντικό, παράλληλα με τη θεσμική αναγνώριση όλο και περισσότερων περιοχών ως προστατευόμενων, η αναγνώριση αυτή να μην μένει κενό γράμμα, αλλά να συνοδεύεται από γενναίες πολιτικές. Παράλληλα να αναδειχθεί και ευρύτερα, μέσα από στοχευμένες δράσεις και πρωτοβουλίες, τόσο η περιβαλλοντική όσο και η κοινωνικοοικονομική σημασία των θαλάσσιων προστατευόμενων περιοχών και η συνδυαστική συμβολή τους στην ευημερία των τοπικών κοινωνιών και στη βιωσιμότητα των οικοσυστημάτων.