Η θεωρία ότι «όσο πιο πολύ ψαρεύουμε, τόσο πιο πολύ κερδίζουμε» έχει διαψευσθεί εδώ και χρόνια, όχι μόνο από την επιστημονική κοινότητα, αλλά και από όλο και πιο άδεια δίχτυα που σηκώνουν πλέον οι ίδιοι οι ψαράδες.
Είναι γνωστό πια ότι, σε συνδυασμό με το κρισιμότατο πρόβλημα της θαλάσσιας ρύπανσης, η υπεραλίευση έχει οδηγήσει τα ιχθυοπαθέματα σε κατάρρευση, όχι μόνο σε επίπεδο αριθμητικό αλλά και σε επίπεδο βιομάζας. Καθίσταται επομένως σαφής η ανάγκη της μεταφοράς των επιστημονικών δεδομένων και επακόλουθα της γενικότερης αλλαγής κουλτούρας σε οριζόντιο επίπεδο: των καταναλωτών (ας μην ξεχνάμε ότι σε μεγάλο βαθμό εμείς είμαστε αυτοί που διαμορφώνουμε τη ζήτηση), των ιχθυεμπόρων, των ιχθυοπωλών, των εστιατόρων, των αλιέων. Η πολιτεία οφείλει να δώσει κίνητρα και να επιμορφώσει τους αλιείς, στρέφοντάς τους σε νέα εργαλεία και πρακτικές, αλλά και σε εναλλακτικές προτάσεις, όπως τον αλιευτικό τουρισμό που συμβάλλει στην ανακούφιση των ιχθυαποθεμάτων και εξασφαλίζει ένα πιο ξεκούραστο μεροκάματο για τον ίδιο τον ψαρά. Ακόμα και σε αποκλειστικά οικονομικό επίπεδο, πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι το όφελος από την ανάκαμψη των αποθεμάτων θα είναι τεράστιο για τους ψαράδες εφόσον αυτοί εμπεδώσουν την ανάγκη να ψαρεύουν σε συνθήκες και σε χρόνους που επιτρέπουν στα αποθέματα την ασφαλή ανανέωσή τους μέσω της αναπαραγωγής.